Freya Perdaens: "Wij plooien niet op onze basiswaarden"

Laat me van start gaan met enkele mooie woorden te citeren uit het genderstatement van de stad Mechelen: “Voor de stad Mechelen is de gelijkheid en gelijkwaardigheid van man en vrouw een fundamentele en onaantastbare hoeksteen van onze open samenleving die door diversiteit wordt gekenmerkt. (…) Vrouwen en mannen, jongens en meisjes hebben dezelfde rechten en plichten, moeten dezelfde kansen en mogelijkheden krijgen, dezelfde dromen en ambities kunnen koesteren en waarmaken.”

Dit document werd opgesteld in 2010 en drukte toen al de visie van de stad op de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen uit. Vorig jaar nog zette de stad Mechelen dit statement extra in de verf met ‘Tien krachtlijnen voor gendergelijkheid’. Een veelbelovend project, waarover zo recent nog maar als gisteren een toelichting gegeven werd: over hoe succesvol de opleidingen voor jeugdbewegingen en scholen onthaald werden. En over hoe we kordaat optreden tegen seksuele straatintimidatie. 

Mooie woorden
Helaas blijft het voor sommigen alleen maar bij mooie woorden. Zolang er zich geen opvallende problemen voordeden, was het makkelijk om voet bij stuk te houden. Maar nu puntje bij paaltje komt, blijft er van het pact, het statement en de krachtlijnen blijkbaar maar weinig over. Ikzelf, en de N-VA met mij, geven echter niet toe op die basiswaarden. 

Want wat is nu de boodschap die we meegeven aan de Mechelse kinderen die het genderproject doorlopen? Dat de gelijkwaardigheid van man en vrouw een vervaldatum heeft? Een verjaringstermijn? Dat ze maar opgaat tot een man een vrouw kan controleren en zeggen wat ze mag en niet mag binnen de regels van haar huwelijk? 

De persoon of de handeling
Wat is een woord nog waard, wanneer het na een dag al ingetrokken wordt? Nog geen 24 uur geleden lazen we het volgende in de pers:  “Ik heb vrij recent ook nog een huwelijk niet voltrokken omdat de vrouw weigerde een hand te geven. Er was wel meer mis met dat huwelijk, want achteraf heeft een van de partners het land verlaten”, zegt Somers. Dat incident was volgens de burgemeester aanleiding voor een debat binnen het schepencollege. “We hebben afgesproken dat we niet aanvaarden dat een persoon iemand geen hand geeft omdat iemand een andere sekse heeft”, stelt de Mechelse burgemeester.”

Wel, die gemaakte afspraken en dat debat bleken dus evenmin iets waard. Even weinig als de waarden op basis waarvan de heer burgemeester het huwelijk weigerde te voltrekken? 

Dat er bij dit aangehaalde geval achteraf bleek dat er effectief een wettelijke grond voor de weigering was, is mooi meegenomen. In het geval dat zich maandag voordeed is die wettelijke grond  er misschien, maar misschien ook niet. Ik stel vast dat eenzelfde handeling in de ene situatie wel kan en in de andere niet. Of ligt het dan toch aan de persoon die de handeling stelt? 

Waar trekken we de lijn?
Verval gebeurt zelden over nacht. Het is een stelselmatig afbouwen, tot men de stad die men liefhad niet meer herkent. Laat ons daarom wegblijven van het hellend vlak dat begint met de weigering van een uitgestoken hand, tot het aanvaardbaar wordt dat men elkaar niet meer aankijkt. 
 
Er zijn mensen voor wie een woord nog een woord is, en voor wie onze basiswaarden te nemen of te laten zijn. Wij plooien niet op onze basiswaarden. 
Daarom trek ik hier en nu een lijn. En met mij gelukkig ook de N-VA en schepen Marc Hendrickx.